Durustluk Vakti Geldi

[Exofia The SnowLand King]

Taht odasinin gosterisli kapisini aralarken dilinde eski bir melodi dolaniyordu. Cok ama cok kucukken gittigi bir ayinde babasi bu melodiyi soylemisti. Herkesin esligi ile babasi melodiyi bitirmisti ve sonrasinda rituel baslamisti. Bu melodinin anlami hakkinda zerre kadar bilgisi yoktu. Tek bildigi bu melodiyi en son duydugunda bir cocuk olduguydu. Kapidan iceriye adimini atmasi ile ferah havayi cigerlerine cekmesi bir oldu. Tahti odanin kuzeye bakan tarafindaydi. Ustunde oymali desenler vardi. Tahtina dogru sakince uc adim atti ve durup havayi tekrar kokladi. Ne zaman tahtina yaklassa babasinin kokusu daha baskin bir hal aliyordu icinde. Bu onu tekrar guvende hissettiriyordu. Tahta oturdu ve bos gozlerle odaya oylece bakti. Babasinin yerinde oturuyordu...

Beline doladigi beyaz cantamsi seyden bir mes'mer cikartti ve iki sivri disinin arasina alip hafifce disleri arasinda ezdi. Catirdayinca mes'merini sol avucuna aldi ve icinden cikan beyaz dumanlara bos gozlerle bakmaya devam etti. Dumanin icinde eski esinin bir goruntusu belirince yanaklarindan akan yaslari fark etti. Ne yazikki cenesine bile ulasamadan hepsi yanaklarinda donuyordu. Elini dumanlarin arasinda sevgilisine dogru uzatti fakat ona dokunamiyordu. Bu sadece basit bir mes'merdi. Karisinin goruntusune sahip bir cesit sihir. Dakikalarca bos gozlerle esini izledi. Omuzlarindan dokulen beyaz saclarini, zarif dovmelerle kapli mor vucudunu izlerken eski gunleri hatirladi. Bir aile olduklari gunleri. Burnunu cekti ve mes'merin havaya karismasini izledi. Tipki gercegi gibi, buhar olup gitmisti.

Elini yanaklarina goturdu ve buzlari bas parmaklari ile sildi. Sonrasinda basini arkaya atti ve gozlerini kapatip "Neden bu aciyi cekmek zorundayim?" dedi. Yuuki'nin yaptigi adil degildi. Once babasini almisti, sonra abisi ve ablasina bir savasta veda etmisti. En sonunda ise biricik Ileara'sini birakmisti. Fakat onlarla ayni kani tasiyan biri daha kalmisti yaninda. Biricik kizi, Serenity'si. Onun o masum gulumsemesi icin yasiyordu sadece. Bu cekilmez hayati cekmesinin nedeniydi o. Tekrar ayni soruyu sordu. Sadece bagiriyordu bu sefer.

"NEDEN BU ACIYI CEKMEK ZORUNDAYIM?!"

[Serenity Noble]

Balkonunda oturmuş dışarıyı seyrediyordu öylece Serenity. Hergün yaptığı gibi yanlızlıkla başbaşaydı. Günlerin ne kadar sıkıcı geçtiğini düşünüyordu. Artık büyümüş sayılırdı. Babası Exofia 'nın genç prensesiydi. Aile kavramı yoktu Serenity için. Onun için sadece babası vardı. Diğer arkadaşlarını her zaman kıskanmıştı. "Anne" kelimesi kalbinde bir burukluk yapıyordu her zaman için. Annesiz olmaya hak edecek ne yapmıştı ki ? Yeterince masum değil miydi güzel bir hayat için ?

Bunları düşünürken yine gözlerine hakim olamadı. Sık sık ağlardı annesini düşündükçe. Rahatlatırdı bu onu.
Babasının bağıran sesini duyduğunda irkildi. Ne dediğini tam duyamamıştı ama ses tonundaki acıyı hissedebilmişti.Kendini toparladı. Gözlerindeki yaşları sildi aynaya bakarken ve elbisesini düzeltti. Babasının karşısına her zaman düzgün bir şekilde çıkmaya büyük özen gösterirdi. Odasından çıktı ve taht odasına koşar adımlarla yöneldi.

Babası tahtında oturuyordu. Ağladığı belliydi, göz yaşlarının donmuş halleri yanaklarında belli oluyordu. Babasını öyle görmemişti daha önce. Soru sorar adımlarla yaklaştı babasının tahtına . "Baba ?" diye seslendi krala.
"İyi misin ? " diye sordu .

[Exofia The SnowLand King]

Once "Baba ?" kelimesi geldi ve cok gecmeden "İyi misin ? " sorusu bir tokat misali carpti suratina. Basini normal konuma getirdi ve kizinin suratina bakti. Yine her zaman oldugu gibi duzenliydi saclari ve elbisesi. Yine masumdu o guzel bakislari. Uzun suredir biricik kizina sarilmadigini fark etti ve ayaga kalkip kizina dogru yurudu. Sonrasinda kizini kollarinin arasina aldi ve yuzunu saclarina gomdu. Sacinin kokusunu soyle bir icine cektikten sonra basini kaldirdi ve goz yaslarini yine serbest birakti. Fakat goz yaslari yine akmayi basaramadi. Kim bilir akabilseler neler yapacaklardi. Kizina sarilmaya devam ederek sorusunu yanitladi.

"Iyi gibi mi gozukuyorum?"

Kizina sarilmayi birakti ve tahtina gecti. Fakat birsey vardi bugun kizinda. Bakislarinda. Sadece bir babanin anlayabilecegi birseydi bu. Dudagini isirdi ve kizina sevkat dolu bir sesle "Yine mi agladin?" dedi. Kizinin agladigini hemen hemen her gun hizmetkarlardan, kahyalardan ve ascilardan duyuyordu. Bu onu da uzuyordu tabii ki. Kizindan cevap beklerken saniyeler saatler misali yavas geciyordu. Daha iki saniye bekledigi halde dayanamayip cantasindan ikinci bir mes'mer cikartti. Mes'meri bir oncekine yaptigi gibi kirdi ve kizinin onune atti. Sonrasinda titrek bir sesle "Onu hatirliyor musun?" dedi. Biricik karisi dumanin icinde belirirken kalbine atesten bir hancer saplaniyormus gibi hissediyordu. Yuzunu ellerine gomdu ve goz yaslarini soyle bir sildi. Bu surede basinda o kadar cok sey vardi ki hic bir kelime duymuyordu. Basindaki seyleri dagitip bakislarini mes'mere yonelttiginde mes'merin coktan gittigini fark etti. Titrek bir sesle sordu.

"Ne konustun onunla?"

[Serenity Noble]

"Ne konuştun onunla ?" diye sorduğunda kral, hala şok içindeydi Serenity.Biraz önce O'nu mu görmüştü ? Bu bir hayalden mi ibaretti ? Anlayamadı küçük kız. Ama biraz önce O'nunla konuşmuştu. Evet, konuşmuştu.
"Be-ben..Şey...O-ona..."
Yaşadığı şoktan kurtulamamıştı hala.Konuşamıyordu bile doğru düzgün. Gözlerinden yaşlar süzüldü yeniden. Gözyaşları dondu yumuşak yanaklarında.Hissettiği acı ikiye katlanmıştı şimdi. Kendini tutamadı en sonunda. Babasının yanında her ne kadar düzgün görünmeye çalışsa da dayanamadı. Perişan bir şekilde, hıçkırarak ağlamaya başladı.Sadece ağlıyordu, babasının orda olması umrunda değildi o anda.

Hissettiği özlemin ne kadar büyük olduğunu şimdi anlıyordu. Kalbindeki o yanma hissi, burukluk tarif edilemeyecek kadar büyüktü. Kocaman bir delik vardı sanki orda. Kocaman, siyah bir delik..Ayakta duramadı. Yere süzüldü elbisesiyle birlikte. Yüzünü avuçlarına dayadı ve tüm acısıyla ağlamaya devam etti.
Kendine biraz geldiği zaman babasının orda olduğunu hatırladı. Bu durumuna lanet okudu içinden ve babasına masum, sulu gözlerle:
"Ü-üzgünüm baba.. Beni böyle görmeni istemezdim. Kendimi tutamadım..." dedi.
Ayağa kalktı ve babasının omuzlarına attı kendini. O güven duygusuyla kendini geri çekti ve:
"Ona beni neden bıraktığını sordum.. Neden bu acıyı çekmeme izin verdiğini...Ve sonra ona onu özlediğimi söyledim. Daha çok şey söylecektim ama o kayboldu baba.. Beni yine öylece bırakıp gitti.."

[Exofia The SnowLand King]

Kizini oyle yerde oturup aglarken gorunce ici burkuldu. Midesine en sertinden bir yumruk yemis gibi hissetti kendini. Birden kizinin soguk kollarini boynunda hissedince gecici sureli bir sok gecirdi. Ellerini kizinin sirtina yerlestirirken nefes alamiyordu. Ona gercekleri soylemesi gerektigini dusunuyordu artik. Ne kadar aci verse bile gercekleri bilmeliydi. Kraliceyi olume terk ettigini kizina aciklamasi gerekiyordu. Ayaga kalkti ve sirtini buzdan duvarlara dayadi. Elini midesine atti ve sonrasinda gozlerini kapatti. Bir sure sessizlik olmasi onu rahatsiz ediyordu. Elini midesinden cektiginde kalbinde bir eksiklik hissetti. Onun damarlarina kan pompalayan sey yoktu sanki. Gozlerini acti ve gozlerini kizina sabitledi. Sonrasinda derin bir nefes alip konusmaya basladi.

"Bunu daha fazla saklayamayacagim. Senin gercekleri bilmeni istiyorum. Annen... Cok iyi bir kadindi. Hic dusmani yoktu... En azindan biz oyle saniyorduk. Sen daha kucucuktun. O gece, bir rituel duzenliyordum. Olu birini diriltmek icin. Olen kisi, Lord Arthas'ti. Lord Arthas annenin eski kocasiydi ve ayni zamanda annenin ilk askiydi. Fakat o bir lord oldugu icin onu ne olursa olsun diriltmeliydim. Eger onu olume terk edersem, afaroz edilirdim. Gece gayet guzel basladi. Daha diriltme buyusunu yapmamistim. Annen elinde kar desenli mendili on sirada oturmus agliyordu. Konsantrasyonumu toplayamadigim icin buyuyu okuyamadim. Annene bakiyordum. Tam o esnada, yayindan yeni cikmis taze bir ok annenin kalbine saplandi. Olduren kisi bilinmiyordu bile. Iste o gecede bir secim beni bekliyordu. Ya gercek babani kurtaracaktim ya da karimi. Bana kalsa karimi secerdim fakat afaroz edilmekten korkuyordum. Annene ve sana guzel bir hayat veremezdim. Afaroz edilmemek icin lordu sectim. Anneni diriltecektim, en kisa zamanda. Onun cansiz bedenini eve tasidim. Sen uslu bir kiz olup yatagina yatmistin. Bir nemf gibi uyuyordun. Anneni yatagimiza goturdum. Onun uyudugunu sanmani istedim. Butun gece onun cansiz bedenini izledim. Agladim... Uyandigimda cildinin altindaki buz katmani erimisti ki bu katman yasamamizi saglardi. Onu kaybetmistim. Iki yil boyunca her gun agladim. Intihar etmek istedim fakat sonra neden yasadigimi hatirladim. Senin icin yasiyorum. Gercek baban ise annenin arkasindan bir gun aglamadan Kontes Leia ile evlendi..."

Yanaklarindan suzulen yaslara hakim olamadi. Kizina bakti ve titrek bir sesle sordu.

"Beni affedebilir misin?"

[Serenity Noble]

Kralın söylediği sözcükler boğazında bir yumru yaptı Serenity'nin. Babası(!)nı son kelimesi bitene kadar bekledi. Bu konuşma ona karşı olan bütün hislerini değiştirmişti. Kalbinde acının yerini nefret aldı. Hiç bu kadar sinirlenmemişti daha önce. O adam nasıl olmuştu da bütün yaşamı boyunca ona yalan söylemişti ? Neden ? Neden onun sevgisiyle bütün ömür yaşamıştı ? O adam bunu hak etmiyordu . Hem de hiç.

"Beni affedebilir misin ? " dedi kral.

"bu bir şaka mı ?!" diye düşündü Serenity. Gözlerinde ki yaşları eliyle sildi. Kaşlarının çatıldığını hissetti. Şu anda tam bir asi-ergen gibi gözüktüğünden emindi.Rezillik. Bu adamdan nefret ediyordu, annesinin katili bu adamdı. Tam katil olmasa bile annesini diriltme imkanı varken onu diriltmemesi bir katil olmasına yetiyordu. Tahtına verdiği önem karısına, kraliçesine verdiği önemden büyüktü. Bir adım geri çekildi. Nefret dolu bir ses tonuyla:

"Hiç sanmıyorum." dedi.

Sinirle arkasını döndü ve odadan çıktı. Odasına gitti. Sinirle kapıyı çarptı ve kilitledi. Arkasından kimin gelip gelmediği umrunda değildi. Şu an tek düşündüğü nefretti. Sakinleşmek için yatağına uzandı ve derin nefesler aldı.
"Eğer kral Exofia onun gerçek babası değilse Serenity'nin burda işi neydi ki ?" diye düşündü.
Ve kararını verdi, şatodan kaçacaktı. En kısa zamanda.

[Exofia The SnowLand King]

Kizi kapidan disariya cikarken oylece bakabilmisti. Tek deger verdigi varlik da ellerinin arasindan kayip gidiyordu. Ruhundan bir parca kopartilmis gibi hissediyordu. Tam kalbinin olmasi gereken tarafta, bir eksiklik... Sag elini kalbine goturdu ve gozlerini kapadi. Kalbinin atisini dinledi bir sure. Tik, tik, tik, tik... Fakat yine de bir eksiklik vardi. Dizlerinin bagi cozuldu ve bedeni dizlerinin ustune coktu. Cantasindan bir defter cikartti. Bu defteri ona biricik esi vermisti. Bir zamanlar onun olan bu defteri genc kizliginda Serenity'e vermesini istemisti ondan. Defteri acmamisti bile. Icinde neler yazdigini bilmiyordu. Tek bildigi vaktinin geldigiydi. Defter buz mavisi ciltli ve buyuk bir defterdi. Ayaga kalkti ve kapidan disariya cikti. Kizinin odasina giderken yol uzundu. Kapidan cikar cikmaz sola dondu ve kestirme yola girdi. Bu yolu yillar yillar once, o oda onun iken kesfetmisti. Kimse gecmezdi buradan. Hatta kis orumceklerinin ince buz tellerinden ordugu donuk aglar bile vardi bazi yerlerde. Merdivenleri teker teker cikarken defterin cildini oksuyordu.

Ikinci kata gelince kapiyi acti. Buz oldugu icin kapi gicirdamadi bile. Kizinin odasi koridorun sonundaydi. Asaletini bir kenara birakip koridor boyunca kosturdu. Taht odasinin hemen ustu... Fakat saray buyuk diye taht odasina en uzak yer... Kizinin kapisina gelince durdu ve kapiyi tiklatmadan iceriye girdi. Odanin icine bakmiyordu bile. Kizinin yuzune bakacak cesareti yoktu artik. Defteri odanin girisindeki buzdan masaya birakti ve deftere bakarak "Bu defter annenindi. Artik senin olmasi gerekiyor sanirim." dedi. Hala kizina bakacak cesareti yoktu. Goz yaslari tekrar akmaya basladi. Arkasini dondu ve "Ben en iyisi seni yalniz birakayim." dedi. Sonra da odadan disariya bir adim atti...

[Serenity Noble]

Serenity, odasında kaçış planları yapıyordu. Ama şöyle bir düşündüğünde gidecek hiçbir yeri yoktu. Zor durumdaydı. İçindeki sinir ona tüm odayı dağıtmasını söylüyorudu ama Serenity bu değildi. O kontrollü bir prensesti. Ne zaman ne yapılması gerektiğini bilen...Ayak sesleri duydu o anda. Garipsemişti doğrusu bunu, şatoda bu tür şeyler hoş karşılanmazdı.Kapıya yöneldi.
O sırada kapı açıldı. Gelen Kral Exofia'ydı. "Bu ne terbiyesizlik" diye geçirdi içinden. Elinde bir defter vardı kralın. Çok... Asil bir defter gibi gözüküyordu.
"Bu defter annenindi. Artik senin olmasi gerekiyor sanirim." dedi Kral.
Ona şaşırmış gözlerle baktı Serenity. Son 1 saattir bu adam karşısına çıktığından beri kalbindeki acı artıyordu. Ve bu adam sayesinde ilk defa birisinden nefret ediyordu.
Kral defteri masaya koydu Serenity'ye bakmadan. Bakamazdı çünkü Serenitynin yüzünü görmeyi hak etmiyordu. Ona hala şaşkın bir halde bakıyordu Serenity. Nefret ve acı duygusuna alışkın değildi. Gerçek "Serenity"liğini kaybetmekten korkuyordu. "Ben en iyisi seni yalniz birakayim." derken Kral öylece ayakta durmuş ona bakıyordu boş boş.
O anda bir seçim yapması gerektiğini hissetti . Herkesin tanıdığı Serenity ona "Babacım daha demin olanlar için çok özür dilerim" derdi. Ama şu anda içindeki Serenity o adamdan nefret ediyordu. Ona acı çektirmek istiyordu.
"Hayır, bu ben değilim" diye düşündü. Kalbindeki acı deftere parmağını dokundurduğunda arttı. Annesinin bu deftere dokunduğunu hayal etti. Annesinden ona bir miras kalmıştı. Bundan güzeli olabilr miydi bu durumda?
"Sizinle bir şey konuşmalıyım Kral'ım" dedi kral odadan dışarı adım atarken. Bunu olabildiğince resmi olarak söylemişti çünkü gerçek bir Kral kızı olmadığını biliyordu. Resmiyet olmalıydı.
"Eğer izin verirseniz şatodan ayrılmak istiyorum.." dedi Serenity annesinin defterinden parmaklarını çekerken.

[Exofia The SnowLand King]

Birden ne duyduguna inanamadi. Kalbine bir ok saplamis gibiydi. Goz yaslari yanaklarindan suzulmeye basladi. Kizi ondan nefret ediyordu... Nereye gidebilirdi? Nerelerde kalirdi? Ya biricik kizinin basina birsey gelirse diye dusundu. Gozlerini kapatti. Arkasini donecek gucu kalmamisti. Guclukle fisildayabiliyordu. Birsey gogusune baski uyguluyordu. Kisik bir sesle bile olsa cevap verebildi. Fakat bu cevap onun degildi. Onun gucu olsa kalmasi icin yalvarirdi. Fakat yapamazdi. Kizi ondan uzak kalmak istiyordu. Onu zorla elinde tutamazdi... Cevabini tekrarladi. Kimsenin duyamayacagi bir sesle bu sefer. Sesini cikaracak gucu kalmamisti.

"Gidebilirsin..."

Sonrasinda guclukle koridor boyunca yurudu. Kestirme yolun oldugu merdivenlere girer girmez kapiyi kapatti ve merdivene oturdu. Agliyordu. Gercek kizi olmamasina ragmen kendi canindan cok sevdigi kizini kaybediyordu. Ellerini tekrar kalbine goturdu. Bosluk artmisti. Basini arkaya atti ve "YUUKI NEDEN BUNU YASATIYORSUN BANA?!" diye haykirdi. Sesi yanki yapip satonun her tarafina dagilmisti buyuk ihtimalle. Sonra hickira hickira aglamaya basladi. Erkekligi kizinin yaninda onemsiz kaliyordu. Ayaga kalktiginda ayakta duramayacak kadar sarhostu huznunden. Ilk adimini gayet guzel bir sekilde atti fakat ikinci adimini atamadi. Ayagi kayip bedeni sert buzun ustunde kayarken son bir ses yukseldi bedeninden.

"SERENITY!"

Sonrasinda bedeni yere yapisti. Vucudunun cesitli yerlerinde yaralar vardi ve sirti inanilmaz derecede kaniyordu. Merdivenleri kirmiziya boyayan kaninin ortasinda baygin bir halde yatiyordu. Olmekten korkmuyordu artik. Zaten ugruna yasadigi insanlar onu terk etmisti. Anlami kalmamisti yasaminin. Cantasindan yere dusen bir kagit parcasi kaniyla islanmisti. Serenity ile ne kadar gurur duydugunu anlatan bir mektup. Her gece karisinin canini kaybettigi yere gidip okudugu mektup. Simdi kani ustunde yuzuyordu...

[Serenity Noble]

Umutla kralın vereceği cevabı bekliyordu. Kalbi kalmasını istiyordu ama mantığına göre gitmesi gerekiyordu. Kralın ağzın çıkan cevap "Gidebilirsin..." oldu.
Serenity bir anda üstüne bir hüzün çektiğini hissetti. Duymak istediği buydu ama...Bu cevabı duymak onu cidden üzmüştü. Boğazına o yumrunun oturduğunu hissetti yine, yine kalbindeki deliğin genişlediğini hissetti. Gözleri yaşlarla doldu, yine...Kral koridora yönelirken o da defteri alıp yatağına oturdu. Defteri açtı, sayfalarını karıştırmaya başladı. Ama konsantre olamıyordu. O anda tek düşündüğü Kral'dı.
Kral'ın da onu istemediğini öğrenmişti bir az önce. Serenity'ye yalvaracağını düşünmüştü gitme diye. Bu kadar mı duygusuzdu hayatı boyunca baba dediği adam ?
O anda adının seslenildiğini duydu. Sesteki acıyı hissetmişti. Bu O'ydu. Hızla yatağından kalktı ve koridora doğru koştu. Etrafta birisini göremedi. "Exofia?" diye seslendi. Pıt...Pıt....Pıt... sesinden başka bir şey duyamadı. Serenity korkudan titreyen adımlarla koridor boyunca yürüdü. O "pıt" seslerinin kaynağına yaklaştığını anladı. Daha önce hiç görmediği bir kapının arkasından geliyordu o sesler. Kapıyı hızla açtı ve gördüğü görüntü karşısında ne yapacağını bilemedi.
Kral orda öylece yatıyordu... Kanlar içinde...Gözlerindekindeki yaşlar yeniden serbest bırakılmıştı. Yanaklarından süzülüyorlardı prensesin. Onları silmekle uğraşmadı bile. Dizlerinin üstüne çöktü, ayakta durabilecek hali yoktu. Gözyaşları şimdi daha hızlı akıyordu. Gerçek Serenity yeniden ortadaydı. Hıçkırarak ağlıyordu şimdi. Kralın belki de ölü olduğu bedenine eğildi.Babasının başını ellerinin arasına aldı.Her ne kadar gerçek babası olmasa da ona bunca yıl babalık yapmıştı. Ne kadar kötü bir insandı Serenity. Exofia bunu hak etmiyordu…

Babasının başı ellerinin arasındayken geçirdikleri eski günler geldi aklına. Birlikte buz bahçelerinde koştukları…Kralın ona aldığı hediyeleri verirkenki an… Ve koşup babasının kucağına atlarken “ Seni seviyorum babacım!” deyişi…Bunların hepsini çöpe atmıştı. Eğer o öldüyse sebep kesinlikle Serenity’ydi. Bir…Katil sayılırdı. Göz yaşları havada uçuşurken babasının yerde yatan bedenine bir kez daha sarıldı.Kokusunu içine çekti… Belki bu son çekişiydi. O, ölmüş olabilirdi. Bunları düşünürken o kadar canı yanıyordu ki… Kalbine bıçak saplanıyordu sanki sürekli. O kadar acı çekiyordu ki… Yanağından öptü babasını. Ona her dokunuşunda bir kez daha bıçak saplanıyordu kalbine. Vakit kaybetmeden onu Şatonun revir bölümüne götürmesi gerektiğini düşündü. Ayağa kalktı ve konsantre oldu. Her yeri babasının kanıyla kırmızı olmuştu. Elbisesi, kolları, saçları…
Soğuğu kontrol etmekte hala zayıftı. Konsantrasyonunu bozmadan düşündü, soğuğun babasını revire götürdüğünü hayal etti. Herkesin aksine o böyle kontrol ediyordu soğuğu. Son olarak babasını buzdan yapılmış yatakta olduğunu hayal etti. Bir titreme geldi o esnada ve gözlerini açtı. Babası yoktu yerde şimdi. Kan birikintisinin altında bir kağıt parçası gördü ve aldı onu. Hızlı adımlarla revire gitti. Babasının orda olması umuduyla açtı revirin kapısını.
Ordaydı babası. Yatakta kanlı bedeniyle öylece uzanıyordu. Onu o halde görünce göz yaşları yeniden yanağından süzülmeye başladı. Yanında düz üstüne çöktü ve revir doktorunun hemen gelmesi umuduyla babasına baktı. Babasının suratı ifadesizdi. Onu böyle görmeye alışkın değildi Serenity. İçindeki acı hiç bu kadar büyümemişti daha önce. Şimdi de ona hayatı boyunca babalık yapan adamın onu bırakmasına izin veremezdi. Hayır, buna kesinlikle izin veremezdi.

[Lamenia Mellark]

Kralın revirde olduğunu duyunca eli ayağına dolaştı Lamenia’nın. Tek düşünebildiği onu iyileştirmek oldu. Kral olmazsa SnowLand e ne olurdu? Koşarak revire gitti. Kral kan içinde oradaydı. Baygındı. Lamenia dehşete düştü. Kralı tedavi etmeliydi. Hem de hemen... Ama yapamıyordu, donmuş kalmıştı. Daha önce çok kez tedavi yapmış ve birçoğunda da başarılı olmuştu. Ama daha önce böyle önemli birine tedavi uygulamamıştı. Prenses kralın buzdan yatağının başucunda hıçkırarak ağlıyordu. O an ne yapacağını bilemedi. Aslında yapması gereken belliydi. Ama o an öyle bir konumdaydı ki... Eğer başaramazsa sonuçları büyüktü. Hem SnowLand açısından hem kendi açısından... Ama kararlı olmazsa iyileştirmesi imkânsızlaşırdı. Suratındaki tedirgin ifadeyi değiştirmeye çalıştı.

Ve de tedaviye başladı. Soğuğu kralın yaralarını iyileştirmek için kullanmaya çalıştı. Konsantre olmak için gözlerini kapadı. Soğuğu hissetmeye çalıştı. Tamamıyla soğuğa adadı kendini. Hiçbir şey düşünmeden.. Gözlerini açtığında tamamıyla olmasa da kralın yaralarının büyük kısmı geçmişti. Baya derin bir yara diye düşündü. İçten içe bunun nasıl olduğunu merak ediyordu ama yine de sesini çıkarmıyordu. Kalan yaraları kremle geçirdi. Artık tek tük yara kalmıştı kralın vücudunda. Onların zamanla kendiliğinden geçeceğini söyledi şefkatlı bir sesle prensese. Sonra yavaş adımlarla uzaklaştı odadan sessizce.

[Exofia The SnowLand King]

Etrafini bir duman sarmisti. Tahtinin tam karsisindaydi. Serenity tahtta oturmustu. Neler oldugunu sormak istedi fakat olmadi. Sesi artik cikmiyordu. Kizinin basinda sadece kralicelerin takabilecegi bir tac vardi. Buzlardan oyulmus bir tac. Hareket edemiyordu. Kizinin sesi birden butun odayi doldurdu. Sesi soguktu ve bir bicak kadar keskindi. Kelimeler teker teker dokuluyordu dudaklarindan. Kulaklarina hafif bugulanmis bir sekilde "Bunlari sana soylemek isterdim. Mes'merine degil. Fakat artik yasamadigin icin sana soyleyemem. Tahti birakacagim ve senin yanina gelecegim baba." kelimeleri geldi. Ne oldugunu anlayamadan hersey siyaha boyandi. Dumanlar yerini buzdan yapraklara birakti ve kendini bir mezarin basinda gordu. Mezar tasina baktiginda Serenity Noble yazdigini gordu. Midesine bir yumruk yemis gibi hissetti.

Sirtinda birseyler hareketlenmeye baslamisti. Hafif bir gidiklanma. Sonra bir islanma hissi. Hemen sonrasinda aci takip etti dostlarini. Serenity'nin mezarina atilisi belirdi karsisinda. Sonra bir ucurumdan asagiya yuvarlandigini gordu. Basini taslari ve buzlara vuruyordu. Her yer kan ile kaplanmisti ve nefesi tukenmisti. Son nefesi kalmisti o nefesini ne icin kullanacagini bile bilemiyordu. Birden "SERENITY!" diye haykirdi. Hersey daha da gerceklesmeye basladi. Gozlerini aralamisti. Doktorun odasindaydi ve bas ucunda Serenity duruyordu. Belden alti haric her yeri acikti ve sargilarla kapliydi. Serenity'e bakti ve titrek bir sesle "Gidecegini saniyordum." dedi. Sesinde huzun vardi. Keder... Ruhunun her kosesine yayilan aci. Kizinin ellerinin arasindan kaydigini bilmenin getirdigi aci. Sorusunu yineledi. Bu sefer goz yaslarini yanaklarindan asagiya birakti. Kizindan bir cevap bekliyordu.

[Serenity Noble]

Vicdan azabı... Tüm bedeninde hissedilen bir vicdan azabı çekiyordu Serenity.Leydi Lamenia babasının yaralarının zamanla iyileşeceğini söylemişti. Ama o gittiğinden beri bir kımıldama yoktu. Yalan mı söylemişti Serenity'ye ? Leydi de mi ? Üzülmesin artık, ağlamayı kessin diye böyle söylemiş olabilirdi. Koca bir "of" çekti Serenity . Ve sonra...

"Serenity!" diye bağırdı yanında yatan, Serenity'nin babasının artık cesedi olduğunu düşündüğü beden. Ama bağırdığına göre...Babası yaşıyordu ! Serenity onun bağırdığını duyunca bir tür şok yaşadı kendi dünyasında. Kafasını kaldırıp ona bakamadı bile.O bedene bakıp yeniden hayal kırıklığı yaşamak istemiyordu. Korkuyordu... Babasının "Gideceğini sanıyordum..." dediğini duydu. O anda kanında dolaşan vicdan azabının durduğunu hissetti. Ya delirmişti ya da ... Kafasını kaldırıp hala bakmamıştı.Umduğu şeyi görememekten korkuyordu hala . Babası sorusunu yineledi. Babasının yaşaması mümkünmüydü yendiden ? Kafasını kaldırdı ve babasının ona bakan kederli yüzünü gördü. O suratı görünce kalbindeki burukluk yine hissedilir oldu ama buna rağmen bir sevinç çığlığı attı. Evet attığı çığlık bir sevinç çığlığıydı ve kendine engel olamayıp olduğu yerde heyecandan zıpladı. Daha demin ağlayan kız şimdi çok mutlu birisine dönüşmüştü. Babasının ölmediğini bilmek... Mutluluktan ne yapacağını bilmiyordu. Kanındaki adrenaline hakim olamıyordu. Gözlerindeki parıltıyı hissedebiliyordu. Ona cevap vermeden önce babasının başına doğru eğildi. Babasının başını kollarının arasına aldı ve ona daha önce hiç sarılmadığı sevgiyle sarıldı. Artık bilinci yerine gelmişti. Anlamıştı şimdi yaptığının ne kadar kötü olduğunu. Sarılmasını bitirdi ve ışıldayan gözleriyle mahçup bir şekilde bakarak,

" Senin yanına aitim baba. Biz birbirimize aitiz, sen ve ben bir aileyiz. Ne olursa olsun her zaman yanında olacağım.." dedi. Ve o şirin kız gülümsemesini yaptı yine.

[Exofia The SnowLand King]

Kizini kollarinin arasina aldi ve kokusunu icine cekti. Ikisinin de her yeri kan olmustu. Kalbindeki bosluk doluyordu tekrar. Sirtindaki aci cok az da olsa hafiflemisti. Ayaga anca yarin kalkabilecegine emindi. Gozlerini rokoko stilinde oyulmus tavana dikti. Tavana oyularak bir aile agaci cizilmisti. Olenlerin isimleri de altlarina yazilmisti. Isimleri yazilmayan iki kisi kalmisti. O ve Serenity. Eski gunleri dusundu. Biricik esinin yasadigi gunleri. Evlenir evlenmez tahta gecmemisti. Once babasinin olmesini beklemislerdi. Istese tahta hemen gecerdi ama babasinin Lemm'assh hastaligina yakalandigini duyunca babasini tahttan indirmeye yuregi el vermemisti. Son gunlerini mutlu gecirmesini istemisti. O nedenle dugunu yedi ay erken yapmislardi. Babasinin oglunun evlendigini gormesi icin. Babasi torununu hic gorememisti. Cunku o oldukten uc ay sonra hamile kalmisti gelini. Serenity'nin gercek babasi kizini almak istememisti bile. Hatta kizini gormeye bile gelmemisti. O lanet adam sadece yeni bir kadinla evlendi ve yeni bir cocuk sahibi oldu. O gece esi yerine onu diriltmesi en buyuk hatasiydi. Afaroz edilse ne olurdu ki? Koyde bir is bulurdu ve cocugu ile esine bakardi. Fakat korkuyordu. Alistigi bu rahatliktan vazgecmekten korkuyordu. Afaroz edilirse saraydan atilacakti. Snowiane kraliyet soyu bitecekti. Eski duzen bitecekti.

Kizinin kokusunu tekrar icine cekti. Bir melek kadar safti kokusu. Hastalar gunesin batisini gorebilsin diye bati tarafinda duvar yerine bir metre araliklarla kolonlar koyulmustu. Bu sayede gunesin sehirin ustunden batisini gorebiliyordu hastalar. Basini batiya cevirdi ve alcalan gunese bakti. FireLand ne kadar da degisikti. Herseyden once kizildi. Ellerini kizinin sirtina goturdu ve sirtini sivazladi. Annesi de dogum yaparken gunesin batisini izlemisti. Onu rahatlattigini soyleyerek yapmisti bunu. Birden odada doktor olmadigini gordu. Onu Serenity mi sarmisti? Kizinin doktorluk egitimi almadigini saniyordu. Tek kasini kaldirdi ve "Yaralarimi kim sardi?" dedi. Sesinde neseyle karisik bir merak vardi. Kizina kavusmanin sevincini hala yasiyordu.

[Flame The Fireland Queen]

''Ben değilim o kesin Kral Exofia.'' dedi Flame. Sonra Kendi geldiği gezegene baktı.''Uzaktan böyle gözüküyormuş demekki FireLand.İkinizden biri revirde göreceğim son kişilerden birinin nasıl burada bulunduğunu açıklayabilir mi?''dedi.Sonra buzdan bir sandalyeye oturdu.İç sesi keşke otumasaydın diyordu.Haklı olabilirdi.Tüm vücudu buz kesmişti sanki.''Minder falan yok değil mi?'' dedi sonra mahçup bir şekilde.

Out:bu konudan ayrılıyorum

[Serenity Noble]

Babasının yaşıyor olmasına o kadar mutluydu ki...

"Yaralarımı kim sardı ?" diye sordu kral.Serenity cevabını beklemeden verdi."Leydi Lamenia"
Sonra karşısında duran adama hayran gözlerle baktı. O gerçek bir kraldı...
O anda kapıdan "İkinizden biri revirde göreceğim son kişilerden birinin nasıl burada bulunduğunu açıklayabilir mi? " sorusunun yöneltildiğini duydu içeriye. Kapıya baktı. Karışında kraliçe Flame duruyordu. Flame ondan büyük olmasına rağmen her zaman çok iyi anlaşmışlardı onunla. Nerdeyse en iyi arkadaşı diyebilecek saygınlıktaydı Flame onun için. Onu her zaman çok sevmişti. Ve seveceğini de düşünüyordu.
Açıklamaya hazırlanıyordu ki her şeyi, bunu yapmaması gerektiğini düşündü. Babası az önce yaşananlar yüzünden bu duruma gelmişti. Onun yeniden az önce olanları hatırlayıp üzülmesini istemedi. Bu sırada kraliçe buzdan sandalyeye oturdu. Hiç rahat gözükmüyordu . " Minder falan yok mu ? " sorusu yöneldi Serenity'ye. O anda anladı rahatsız görünüşün sebebini. O Fireland ırkındandı. E doğal olarak soğuğa tepki vermişti vücudu.
"Ah vücudun birazdan alışır soğuğa kraliçem" dedi ve gülümsedi Flame'e.
Aslında onu burda görmek rahatlatmıştı Serenity'yi. Uzun zamandır arkadaşlarıyla konuşmamıştı. Flame'le de yakın zamanda konuştuğu söylenemezdi doğrusu. Onunla uzun uzun konuşacak çok konusu vardı. Bazı problemleri çözmede Flame yardımcı olabilirdi ona.
Flame'in yanına bir sandalye çekti ve oturdu. Derin bir nefes aldı.
"Olanları şimdi anlatmasam iyi olur." diye fısıldarken kafasıyla kralın anlamayacağı biçimde onu işaret etti. "Umarım anlarsın" gibisinden mahçup bir bakış attı sonra da kraliçeye.